Osiemnaście mieć lat to nie grzech...

"Osiemnaście mieć lat, to nie grzech,

wolną drogę do gwiazd, to nie grzech.

Dobrze jest młodym być,

kochać, marzyć i śnić...".

Matura

Dziś, gdy pisze te słowa, moja córka przygotowuje się do matury. Tak więc i ja powrócę do wspomnień o swojej.

Oczywiście  najpierw  w auli naszej szkoły, odbyła  się studniówka (10.02.1968r) na którą, o dziwo udało nam się wywalczyć, możliwość przyjścia ze swoimi chłopakami. Wtedy nie było to takie oczywiste., ponieważ czasami rodzice musieli osobiście zapewnić wychowawcę klasy, że znają chłopaka swojej córki i ręczą za niego.  No i dotyczyło to tylko klas żeńskich  bo inne klasy musiały bawić się we własnym gronie.  A strój obowiązkowy to biała bluzka i długa czarna spódnica, tak przynajmniej było w naszej klasie.  Zabawa zaczęła się o dziewiętnastej uroczystym otwarciem przez  Dyrektora szkoły i oświadczeniem, że będzie trwała do... dziesiątej!.  Widząc nasze osłupienie, Pan Dyrektor z uśmiechem na ustach, dodał łaskawie, że możemy sobie przestawić zegarki o trzy godziny wstecz, tak że według  czasu studniówkowego  była dopiero godzina czwarta.   Następnie był program artystyczno-kabaretowy w wykonaniu „artystek” z naszej klasy czyli 11d. Potem był poczęstunek i oczywiście zabawa.

Ze szkolnego mundurka, z pokoiku na piętrze,
z fotografii z warkoczem, ze spacerów na wietrze,
coraz mniej dziś pamiętam, coraz rzadziej się śmieję.
Pozostało mi jedno wspomnienie:

mój pierwszy bal, te walczyki leciutkie jak świerszcze,
pierwszy bal, czyjeś oczy wesołe na szczęście,
pierwszy bal, bal z myszką, bal z łezką, bal za mgłą,
i walczyki co jeszcze się śnią,
mój pierwszy bal, sentymentalny bal,
troszeczkę żal, mój pierwszy, jedyny bal.

Na cóż dawne ulice, kalendarze, powroty,
po co tyle tęsknoty, ja ci wierzę:
nie trzeba, kiedy patrzę na ciebie, nie pamiętam już o tym.
Tylko tyle, a ty się nie gniewaj:

za pierwszy bal, za walczyki leciutkie jak świerszcze,
pierwszy bal, czyjeś oczy wesołe na szczęście,
pierwszy bal, bal z myszką, bal z łezką, bal za mgłą,
i walczyki co jeszcze się śnią,
mój pierwszy bal, sentymentalny bal, troszeczkę żal,
mój pierwszy, jedyny bal.

Jeszcze tyle jesieni nas odmieni, zamieni,
przejdą style i mody, i zabraknie urody,
coraz więcej jest cienia, blakną stare wspomnienia.
Tylko jedno się wcale nie zmienia,

to: pierwszy bal, te walczyki leciutkie jak świerszcze,
pierwszy bal, czyjeś oczy wesołe na szczęście,
pierwszy bal, bal z myszką, bal z łezką, bal za mgłą,
i walczyki co jeszcze się śnią,
mój pierwszy bal, sentymentalny bal,
troszeczkę żal, mój pierwszy, ostatni bal,
mój pierwszy, ostatni bal.

Agnieszka Osiecka

Zima minęła wyjątkowo szybko i nadszedł maturalny maj...  A maj 1968 roku był wyjątkowo piękny, pełen kwitnących kasztanów i bzów...

21 maja  – matura.

 Odświętnie ubrani wchodzimy do szkoły, gdzie witani jesteśmy kwiatami, potem, po odczytaniu listy obecności, wchodzimy na salę. Siadamy przy stolikach na których stoi mały flakonik z kwiatkami i  leży gałązka bzu. Obok cos do picia i kanapki. Pan Dyrektor pokazuje zaklejoną kopertę z tematami z języka polskiego. Na sali szczyt zdenerwowania. Tu w tej małej kopercie zamknięte są nasze losy. Komisja pochyla się nad tematami, widać uśmiech na twarzach – a więc nie są zaskoczeni. Wreszcie nasz ulubiony nauczyciel od polskiego , hrabia (tak go nazywałyśmy)  mgr Stefan Cichoń, czyta tematy:

1.Jan Kochanowski i Jan Chryzostom Pasek jako przedstawiciele dwóch kultur.

2. Miłość ojczyzny i braterstwo ludów jako ideowe podłoże twórczości i działalności politycznej      Adama Mickiewicza.

3. Ułóż przemówienie na otwarcie Centrum Zdrowia Dziecka- pomnika męczeństwa i bohaterstwa dzieci polskich w okresie II wojny światowej.

Westchnienie ulgi, bardzo podobne tematy były dokładnie przygotowane , tak więc najwięcej uczniów pisze, tak jak i ja, temat drugi. Dużo mniejsze zainteresowanie budzą tematy 1 i 2, ale i tak wszyscy są zadowoleni. Prace piszemy cztery godziny.

Następnego dnia piszemy maturę z matematyki - zadania trudne bo nawet bardzo uzdolnieni matematycy mają problemy, co dopiero mam powiedzieć ja. Ale udało się. Matura pisemna zdana pozytywnie, zwalnia mnie z matury ustnej z tych przedmiotów. Za kilka dni zdawałam zatem tylko maturę ustną  z języka rosyjskiego,  biologii i historii. Przy odrobinie szczęścia i życzliwości komisji i te przedmioty zdałam pozytywnie.

A oto przedstawicielki (same dziewczyny!) klasy 11d, która w 1968 roku zdała maturę:

8 czerwca -  uroczyste rozdanie dyplomów dojrzałości.

Ku mojemu zaskoczeniu okazało się, że byłam 15000 maturzystą, który opuścił mury naszej szkoły... Były gratulacje od Dyrekcji szkoły i nauczycieli .. A swoją drogą ciekawa jestem czy w kronice szkoły jest ten fakt odnotowany.

Z tego okresu pamiętam swoją wychowawczynię Melanię Jarzębińską , która uczyła języka angielskiego, Dyrektora mgr Zbigniewa Chyba; niezapomnianego Pana od języka polskiego, w którym wszystkie dziewczyny w szkole podkochiwały się czyli mgr Stefana Cichonia; Panią od fizyki mgr Marię Ziółkowską; Pana od biologii, mgr B. Wysmolińskiego, u którego , za wzorcowe prowadzenie zeszytu, pełnego rysunków gadów, płazów i ssaków wraz z ich szkieletami i organami wewnętrznymi, miałam „specjalne względy”,  oraz paru innych J.Swatka, ST.Koryckiego, B. Wójcika, J. Gałuszkę ...

Dyrekcja Liceum w czasie mojej nauki w szkole:

Regina Uszyńska ( 1958 - 1962 )


Zbigniew Chyb ( 1962 - 1972)

22 i 23 maja 1966 szkoła obchodziła 50-lecie swego istnienia. Zbiegło się to z jubileuszem Tysiąclecia Państwa Polskiego. W półwiecze istnienia szkoły zorganizowano zjazd absolwentów, podczas którego dokonano odsłonięcia tablicy pamiątkowej, szkoła otrzymała własny sztandar. Zjazd ten znalazł też odzwierciedlenie w kronikach szkoły. Do ksiąg honorowych wpisało się wielu absolwentów rzuconych po całej Polsce, a także poza granicami naszego kraju. Wśród nich była Pani Halina Snopkiewicz, tłumaczka z języka greckiego, autorka pięknych książek dla młodzieży, której autograf mam do dziś. Uznawana jest za pisarkę tzw. powieści dla dziewcząt omawiających problemy związane z dorastaniem, pierwszą miłością budzeniem się zainteresowań erotycznych i problemów emocjonalnych wieku dojrzewania. Jej proza oparta jest na wątkach autobiograficznych a będąc uczennicą naszej szkoły wiele wydarzeń z jej życia, opisała później w „Słonecznikach”. Inne jej książki to „Drzwi do lasu”, „Tabliczka mnożenia”, „Piękny statek”, „Karygodna zabawa” czy „Paladyni” i „Niefart”.
 

Pomimo różnych wspomnień i dobrych, i złych, okazało się, że im więcej lat upływa od tych chwil, wspomnienia te owiane nutką melancholii, są teraz bardziej miłe, ale może jest to tylko tęsknota za młodością...

„ I pójdziemy w różne strony i tu nie wrócimy już. Bo znajdzie każde z nas swój własny jasny świat..”
 

Dalej »